Οι τενόροι-μύθοι έρχονται στην Αθήνα

Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, ο Χοσέ Καρέρας και ο αείμνηστος Λουτσιάνο Παβαρότι έγραψαν ιστορία στα 90s και στις αρχές των 00s ως Three Tenors, φέρνοντας τη μαγεία της κλασικής μουσικής στο πλατύ κοινό.

Δύο από τις πιο εμβληματικές εμφανίσεις τους έγιναν στο πλαίσιο του FIFA World Cup Final το 1990 και το 1994, με τις οποίες έπεισαν ακόμα και εκείνους που δεν είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους όπερα να μπουν στη λίστα των θαυμαστών τους και να εμπλουτίσουν τα μουσικά τους ακούσματα.

Εκτοτε ο Ντομίνγκο και ο Καρέρας έχουν ξανασυναντηθεί στη σκηνή, μαγεύοντας τα πλήθη με τις συγκλονιστικές ερμηνείες τους. Αυτό, δηλαδή, που υπόσχονται να κάνουν και για το αθηναϊκό κοινό στις 10 Ιουλίου στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο.

Σε αυτή τη μοναδική βραδιά θα είναι μαζί τους η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τις οδηγίες του μαέστρου Γιόρντι Μπερνάσερ, και η σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση, μετά από μετάκληση του παραγωγού Στέλιου Κωνσταντινίδη, του ανθρώπου που έχει φέρει πολλούς κορυφαίους καλλιτέχνες στη χώρα μας. «Θα είναι υπέροχο να τραγουδήσουμε σε ένα μέρος τόσο ξεχωριστό όπως το ιστορικό Καλλιμάρμαρο!», λέει με ενθουσιασμό στο «Gala» ο Ντομίνγκο.

«Ο Χοσέ κι εγώ έχουμε τραγουδήσει μαζί δεκάδες φορές. Τότε είχαμε μαζί μας και τον αγαπημένο μας Λουτσιάνο. Αλλά λόγω του μέρους και των χρόνων που έχουν περάσει θεωρώ ότι αυτή η καλλιτεχνική μας συνάντηση θα είναι ιδιαίτερη». «Το να τραγουδάς στην Ελλάδα είναι πάντα πραγματική απόλαυση, ειδικά όταν μοιράζεσαι τη σκηνή με τον Πλάθιντο», προσθέτει ο Καρέρας.

Οι δύο τενόροι-σταρ μετακινούνται με ιδιωτικά αεροπλάνα, διαθέτουν μεγάλα επιτελεία συνεργατών κι όπου εμφανίζονται, τα εισιτήρια γίνονται sold out. Και παρότι έχουν αποθεωθεί από το κοινό σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν έχουν τραγουδήσει, εκείνοι δηλώνουν ότι λατρεύουν τη χώρα στην οποία γεννήθηκαν η τέχνη και ο πολιτισμός. «Μου αρέσουν τα πάντα στην Ελλάδα», εξηγεί ο Ντομίνγκο. «Τα τοπία, η κουζίνα, οι άνθρωποι, η ατμόσφαιρα, η ιστορία. Εχω πολλές αναμνήσεις από αυτή τη χώρα, όπως το “παιχνίδι” με τον Αίολο στη Μονή Τοπλού στην Κρήτη, μια απίστευτη τοποθεσία που σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι πολύ κοντά στον Θεό, σαν να αιωρείσαι στον Ολυμπο». Ο Καρέρας συμπληρώνει: «Δεν μπορείς να ασχολείσαι με την τέχνη και να μην υποκλίνεσαι στην πατρίδα του Ομήρου, του Πλάτωνα και του Σοφοκλή. Η Ελλάδα και του χτες και του σήμερα είναι παράδεισος».

Τους ρωτώ πώς κατάφεραν να κάνουν την κλασική μουσική προσιτή στο ευρύτερο κοινό. «Σε ένα live μου στη Φλωρεντία κάποιος ήρθε και μου είπε: “Χοσέ, θα κάνουμε μια πολύ ιδιαίτερη συναυλία για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και σκεφτήκαμε να έχουμε τους 20 καλύτερους τραγουδιστές όπερας στον κόσμο. Θα είναι κάτι σαν μαραθώνιος. Του απάντησα ότι θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον για το κοινό αν έβαζαν τρεις τενόρους μαζί, όπως τον Παβαρότι, τον Ντομίνγκο κι εμένα», μου απαντά ο Καρέρας. «Αγγίξαμε ένα κοινό που ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί για την κλασική μουσική και την όπερα. Λάβαμε χιλιάδες μηνύματα που έλεγαν: “Ευχαριστώ, η συναυλία ήταν υπέροχη και μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω αυτή τη μουσική”. Πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν σε αυτές τις συναυλίες πηγαίνουν ακόμη και τώρα στην όπερα ή ακούν κλασική μουσική».

Αναρωτιέμαι αν ο Πλάθιντο Ντομίνγκο θυμάται την πρώτη φορά που βρέθηκε πάνω στη σκηνή. «Η μητέρα μου τραγουδούσε μέχρι λίγες μέρες πριν γεννηθώ. Ως παιδί με γοήτευε να βρίσκομαι κοντά σε καλλιτέχνες και να μαζεύω εικόνες.

Μια μέρα, ενώ έπαιζα πιάνο, άρχισα να τραγουδάω. Η μητέρα μου με άκουσε μπαίνοντας στο δωμάτιο κι άρχισε να κλαίει. Τη ρώτησα: “Μαμά, τι σου συμβαίνει;”. Και εκείνη απάντησε: “Γιε μου, έχεις υπέροχη φωνή”». Ως σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του, πάντως, ο ίδιος αναφέρει: «Κάθε στιγμή μπορεί να είναι καθοριστική, σε οποιαδήποτε ηλικία. Ξεχωρίζω ίσως το ντεμπούτο μου στην Arena di Verona, το 1969. Τη χρονιά που ο άνθρωπος πάτησε στο Φεγγάρι, ο μαέστρος Αντονίνο Βότο με κάλεσε στη Σκάλα του Μιλάνου. Αυτό ήταν ένα όνειρο για μένα!».

Ομως η ζωή δεν είναι πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο Χοσέ Καρέρας αναφέρει ότι μία από τις πιο σκληρές στιγμές που βίωσε ήταν όταν διαγνώστηκε με λευχαιμία. «Εχω μια καριέρα πριν από την ασθένεια και μια άλλη μετά. Επρεπε να προσπαθήσω να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου. Ακόμη και μέσα από μια σοβαρή δυσκολία, όμως, έρχονται κάποια θετικά πράγματα. Ενα από αυτά είναι φυσικά το ίδρυμα που δημιούργησα όταν συνειδητοποίησα πόση σκληρή επιστημονική δουλειά χρειαζόταν για να αυξηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης των πασχόντων από λευχαιμία».

Ο Λουτσιάνο Παβαρότι τον είχε στηρίξει στη διάρκεια της ασθένειάς του στα τέλη των 80s και ο Καρέρας έκανε το ίδιο για τον επιστήθιο φίλο και συνάδελφό του 20 χρόνια αργότερα. «Σκέφτηκα ότι αν κάποιος ξέρει ότι έχεις ζήσει μια τέτοια εμπειρία, αυτό δίνει λίγη ελπίδα. Τον επισκέφτηκα αρκετές φορές. Μου έφτιαχνε σάντουιτς.

Κάθε φορά που τον έβλεπα, ακόμα και την τελευταία φορά, λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει, ήταν πάντα σε καλή διάθεση. Ηταν μια χαρισματική προσωπικότητα». Ο Ντομίνγκο, με τη σειρά του, συμπληρώνει: «Η δυσκολότερη εποχή της ζωής μου ήταν όταν έχασα τη μητέρα μου και όταν ένας καρκίνος πήρε μακριά μας την αδερφή μου. Είμαστε ανθρώπινα πλάσματα, οι θλίψεις επηρεάζουν την καριέρα μας».

Πώς μπορεί να είναι η καθημερινότητα ενός κορυφαίου τενόρου; «Προς το παρόν συνεχίζει να είναι γεμάτη ταξίδια, ξενοδοχεία, πρόβες, συναυλίες… Δόξα τω Θεώ δεν είναι ποτέ μονότονη. Αυτό που μου αρέσει, όμως, είναι να βρίσκω χρόνο για να ξεκουράζομαι με την οικογένεια και τους φίλους – ειδικά τα βράδια όταν βρισκόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι. Αλλά και το καλοκαίρι που βρισκόμαστε με τα παιδιά και τα εγγόνια για διακοπές στο Ακαπούλκο», απαντά πρώτος ο Ντομίνγκο. «Η καθημερινότητά μου δεν διαφέρει από οποιουδήποτε άλλου τενόρου της εποχής μου. Υπάρχει το κομμάτι της καριέρας, υπάρχει και η οικογένεια», παίρνει τη σκυτάλη ο Καρέρας. «Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι πατέρας δύο παιδιών, του Αλμπερτ και της Τζούλια, και είμαι ευτυχισμένος παππούς πέντε εγγονών. Η οικογένεια ήταν πάντοτε για εμένα ένα λιμάνι ξεκούρασης αλλά και ευτυχίας».

Τακτικοί επισκέπτες της Ελλάδας, έχουν ο καθένας τα δικά του αγαπημένα μέρη. Ο Ντομίνγκο δηλώνει λάτρης της Κρήτης. «Την είχα επισκεφτεί στα 80s για να γυρίσω κάποιες σκηνές για την ταινία-όπερα “Otello” του Φράνκο Τζεφιρέλι, αλλά και πέρυσι όπου τραγούδησα και ένιωσα ότι η μουσική ακούστηκε σαν προσευχή στον Θεό. Υπέροχο μέρος. Θέλω να ξαναπάω στην Κρήτη.Υπάρχουν βέβαια και άλλα ωραία νησιά».

Οσο για τον Καρέρας; «Εμένα η αγαπημένη μου είναι η Υδρα», μου λέει με ενθουσιασμό. Για επίλογο, τους ρωτάω τι μας επιφυλάσσουν στην επερχόμενη συναυλία τους. «Η βραδιά στην Αθήνα θα είναι μαγική!» μου λένε σχεδόν ταυτόχρονα, επιβεβαιώνοντας αυτό που πιστεύουμε όλοι όσοι ανυπομονούμε να τους ακούσουμε ζωντανά.

Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal image