Να το πάρει ο χειρότερος…

Να το πάρει, λέει, ο καλύτερος. Γιατί ρε παιδιά;

Είναι καλύτερη η Ισπανία, η οποία σε ένα ματς πιέστηκε, από τη Γερμανία, και γλίτωσε από του χάρου τα δόντια και την αστοχία του Φίλκρουγκ;

Είναι καλύτερη η Ολλανδία, η οποία έπαιξε μόνο με τη Ρουμανία και στα άλλα ματς δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει;

Είναι καλύτερη η Αγγλία, η οποία μόλις αλλάξει δυο μπαλιές επικοινωνεί τα χαρμόσυνα ο Κάρολος στον Στάρμερ;

Είναι καλύτερη η Γαλλία, η οποία μόλις αλλάξει μια μπαλιά βγάζει τη μάσκα από χαρά ο Εμπαπέ;

Και ποιος να το πάρει δηλαδή; Να το πάρει ο χειρότερος!

Η Ισπανία στον ημιτελικό έχει αντίπαλο τη Γαλλία. Τη Γαλλία που δεν δέχεται γκολ και δεν βάζει γκολ! Η Ισπανία σκοράρει, αλλά στην άμυνα, στις αντεπιθέσεις πονάει. Ο Ντεμπελέ τρέχει, τρέχει, τρέχει και την κρίσιμη στιγμή, απλώς σταματάει να τρέχει! Ο Εμπαπέ πονάει στη μύτη και η ομάδα του σε όλο της το σώμα. Δημιουργός δεν υπάρχει και όποιος κλείσει τον Γκριεζμάν, απλώς περιμένει να σκοράρει από το Παρίσι ο Τσουαμενί. Ο Μοράτα βγαίνει στο πλάι για να σκοράρουν Γιαμάλ και Γουίλιαμς. Ο Ντε Λα Φουέντε έχει πλάνο, αλλά στην άμυνα της Γαλλίας δε θέλει και πολύ να μπει στο αεροπλάνο. Αναμφίβολα, η τριάδα Ρόδρι, Ρουίθ, Όλμο δεν παίζεται στα χαφ, το θέμα είναι πώς και αν θα δημιουργήσει και πώς και αν θα αμυνθεί στις γαλλικές μεταβάσεις. Αν μια ομάδα μπορεί να σταματήσει την Ισπανία, αυτή είναι η Γαλλία. Με την ατομική ποιότητα μόνο.

Και αν μια ομάδα μπορεί να αποκλείσει την Αγγλία, αυτή είναι η Ολλανδία. Εκτός κι αν σκαρφιστεί κι άλλο τρόπο πρόκρισης ο πανούργος Σάουθγκειτ. Με ανατροπή πριν την παράταση για παράδειγμα. Τα τρία λιοντάρια είναι άκακα, βαριεστημένα, αδιάθετα. Μια φάση αρκεί. Για ένα γκολ. Το μομέντουμ ψάχνουν για να εμφανιστούν στο ματς. Έσωσαν την παρτίδα δυο φορές. Έχει τρίτη και φαρμακερή;

Και ποιος να το πάρει λοιπόν; Προφανώς, ο χειρότερος…