Η εθνική δεν νίκησε μόνο μέσα στο παρκέ

Τα δάκρυα χαράς του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Κώστα Παπανικολάου ήταν απλά ένα ξέσπασμα ψυχής. Και πήγαν πακέτο με τους πανηγυρισμούς στο ΣΕΦ και σε όλη την Ελλάδα. Η πρόκριση της εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί να μην συνεπάγεται την κατάκτηση ενός μεταλλίου αλλά για μια μεγάλη στιγμή περιμέναμε συνολικά 15 χρόνια (από το Ευρωμπάσκετ του 2009 και την 3η θέση στην Πολωνία) και ένα επιπρόσθετο από τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008.

Για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια η εθνική μας ξεπέρασε με νίκες όχι ένα αλλά δύο νοκ άουτ παιχνίδια. Αυτά είναι τα προφανή…Όμως για 4 ημέρες στο ΣΕΦ μια ομάδα που από την πρώτη στιγμή απέπνεε αγωνιστική σιγουριά και εμπιστοσύνη πέτυχε και μερικές παράπλευρες νίκες.

-Εστειλε τον κόσμο της ευχαριστημένο σπίτι. Μια ομάδα που για πολλές δεκαετίες είχε γίνει συνώνυμο των μεγάλων επιτυχιών στα μάτια των νεότερων είχε ταυτιστεί με την ομάδα των ματαιωμένων προσδοκιών. Είχε γίνει η απώλεια συνήθεια μας. Όχι όμως τούτη τη φορά. Ο κόσμος που ελέω Γιάννη έχει δημιουργήσει τα 3-4 χρόνια στους εντός έδρας αγώνες ατμόσφαιρα πολύ κοντινή στις μέρες του 1987 αυτή τη φορά πίστεψε την ομάδα και είδε αυτό που περίμενε να έρχεται. Χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς δικαιολογίες.

-Για πρώτη φορά μετά από χρόνια στις εξέδρες ενός γηπέδου εμφανίστηκαν σχεδόν όλοι οι παλιοί άσοι και θρύλοι. Είχαν καταντήσει παρίες και ανεπιθύμητοι για την ομάδα που δόξασαν και για πολλά χρόνια ήταν το φέουδο ενός ανθρώπου και η επιτομή της εγωιστικής εσωστρέφειας. Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ τους ξανάφερε όλους κοντά στην ομάδα και στον κόσμο. Μην τους απαριθμήσουμε δεν παίζει ρόλο, τους είδατε όλο ή το μεγαλύτερο διάστημα του τετραήμερου να είναι εκεί. Και θα είναι πλέον πάντα εκεί. Για να χειροκροτήσουν τους επιγόνους τους και να πάρουν και οι ίδιοι το χειροκρότημα που αναμφισβήτητα δικαιούνται.

• Η εθνική είχε αποδειχθεί επί σειρά ετών ηλεκτρική προπονητική καρέκλα., Κατέστρεψε προπονητικές καριέρες αφού για 15 χρόνια οι εκάστοτε προπονητές ήταν τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα. Όχι πλέον. Ο Σπανούλης πήρε το ρίσκο έχοντας πολλά να χάσει αφού βρίσκεται στα πρώτα βήματα της προπονητικής σταδιοδρομίας. Η διαχείριση των παικτών, οι ρόλοι που μοίρασε, οι φρέσκιες μπασκετικές ιδέες του στο τέλος του προολυμπιακού τουρνουά έπεισαν και τον πλέον δύσπιστο ότι η εθνική ομάδα μπορεί να φτιάξει από τα σπλάχνα της τον επόμενο μεγάλο έλληνα προπονητή. Αν αποτύγχανε ο Σπανούλης που ασχολείται εμμονικά με το μπάσκετ 25 ώρες το….24ωρο τότε ποιος θα τα κατάφερνε;

-Η διοργάνωση είχε ατέλειες αλλά σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό ήταν πετυχημένη χωρίς μαύρες τρύπες και κτυπητά προβλήματα. Κάποτε η Ελλάδα ήταν σταθερός τόπος υποδοχής μεγάλων μπασκετικών γεγονότων. Απέδειξε ότι μπορεί να ξαναγίνει. Ειδικά αν το ΣΕΦ ανακατασκευαστεί σύντομα. Η επιθυμία της ΕΟΚ να διοργανώσει το Ευρωμπάσκετ του 2029 είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ήδη υπάρχει στον άμεσο ορίζοντα και το Ευρωμπάσκετ γυναικών που θα γίνει του χρόνου στην Ελλάδα.